Blogs

Afgelopen Zaterdag mocht ik “omroeper” zijn bij het bij het open Fries kampioenschap maaien met de zeis. Deze wedstrijd vond plaats tijdens de Flaeijelfeesten, een begrip in de regio. Even terug in de tijd van toen.. toen we nog meer in verbinding stonden met natuur en landschap misschien?

Mijn wandelingen door de gemeente Heerenveen

Drie dagen, drie etappes en in totaal meer dan 115 kilometer door onze gemeente. Vandaag liep ik mijn laatste route via Bontebok naar Jubbega en via Oude- Nieuwehorne en Katlijk terug naar Heerenveen. Daarmee sloot ik niet alleen een wandeling af, maar ook mijn periode als wethouder. Lees hier mijn terugblik.

Op pad door Heerenveen – de laatste etappe

Vandaag heb ik mijn derde en laatste route gelopen: via Bontebok naar Jubbega en via Oude- Nieuwehorne en Katlijk terug naar Heerenveen. In totaal was deze tocht 40 kilometer lang en daarmee een mooie afsluiting van drie dagen wandelen door onze gemeente.

Deze wandeling maakte deel uit van een drieluik. Voor elke collegeperiode die ik mocht dienen als wethouder, heb ik één dag gewandeld:

Etappe 1: Rondom Heerenveen, langs de dorpen Oudeschoot, Mildam, Tjalleberd en Luinjeberd. Een tocht van 35 kilometer, dicht bij huis en met veel herkenning.

Etappe 2: Via Haskerdijken naar Akkrum en verder naar Aldeboarn, om via Gersloot en De Streek weer terug te keren. In totaal 41 kilometer, dwars door een prachtig en afwisselend landschap.

Etappe 3: De route van vandaag: Bontebok – Jubbega – Oudehorne – Katlijk – Heerenveen, goed voor 40 kilometer. Als kers op de taart langs het Flaeijel terrein in opbouw.

 

In drie dagen tijd heb ik zo meer dan 115 kilometer afgelegd, letterlijk stap voor stap door onze gemeente. Wat mij onderweg steeds weer raakte, is hoe zichtbaar de samenwerking en energie zijn die de afgelopen jaren in dorpen, wijken en buurtschappen tot stand zijn gekomen. Achter elk project of initiatief gaat een verhaal schuil van betrokken inwoners en organisaties die samen werken aan de toekomst van Heerenveen.

Deze laatste etappe voelde voor mij daarom niet alleen als een afsluiting, maar ook als een nieuw begin. Het markeert mijn afscheid als wethouder, maar tegelijk neem ik alles wat ik onderweg heb gezien en ervaren mee naar een volgend hoofdstuk.

Met dankbaarheid kijk ik terug op deze drie bijzondere dagen. Wandelingen die me niet alleen hebben laten zien hoe rijk en divers onze gemeente is, maar die ook symbool staan voor de stappen die we samen hebben gezet.

Onlangs vergeleek ik bij een groep bestuurders de opgaven waar we voor staan op het gebied van de energietransitie met een bestuurlijke estafette loop. Het jaar 2030 is nog maar 1,5 gemeentelijke collegeperiodes van ons vandaan. En voor 2040 en verder geven we het stokje vaker door. Mijn beeldspraak eindigde met dat we als we ieder onze bijdrage leveren we mogelijk de doelen in 2030 en 204/2050 halen. Maar dat vraagt wel dat we nu beginnen.

Maar voor het geheel aan opgaven voor Fryslân is het allemaal nog veel lastiger. We weten dat water en bodem meer met respect behandeld moeten worden. We kunnen (en willen) niet meer alles naar onze hand zetten. Het leven in een natte delta heeft zijn beperkingen. En toch moet er nog een veelheid aan functies een plekje krijgen.

Voor de woningbouw heeft Deltares c.s in 2021 al een kaart gemaakt met waar belemmeringen te verwachten zijn. Voor landbouw en natuur

heeft ze een vergelijkbare kaart gemaakt. Voor Fryslân volstaat hier en daar een klein woningbouwplannetje niet meer. Het past niet en bovendien is er meer nodig.

In de krant van begin november lezen we dat het Planbureau Fryslân heeft becijferd dat de groep friezen die kan werken vanaf volgend jaar met 2.000 per jaar afneemt. En na 2033 krimpt de groep mensen in werkzame leeftijd nog sneller.

Dit lijken slechts droge cijfers, maar de gevolgen zijn groot voor de Friese samenleving. Veel werkgevers proberen nu nog om hun personeelsbestand te laten groeien omdat de hoeveelheid werk toeneemt. Denk bijvoorbeeld aan de zorg, de techniek of het onderwijs. Als het aantal Friese werkenden straks afneemt, zal zelfs behoud van medewerkers knap lastig worden, terwijl groei al helemaal lastig wordt. Het risico bestaat dat werkgevers elkaar dan keihard beconcurreren. Zo bericht de krant.

 

Aantal woningen uitbreiden?

Een manier om dat tegen te gaan is het aantal woningen uit te breiden en Fryslân aantrekkelijk te maken om te komen wonen, werken en recreëren. Maar dan moet je daar wel visie op hebben én er tijdig mee beginnen. Een gemiddelde uitbreiding van een stedelijke kern vraag 7 tot 10 jaar voorbereidingstijd. En dat is dan nog niet eens in een gebied dat door Deltares als “lastig” wordt bestempeld.

 

Het gevecht om de ruimte zal de komende tijd (ook in Fryslân) in alle hevigheid losbarsten.

Fryslân is een witte vlek op de landelijke kaart met ruimtelijke plannen. Voor wonen maar ook voor andere (economische) functies. Dat zullen de meeste friezen nu wel prima vinden. Lekker een beetje overal achteraan hobbelen… maar als je de estafette dan wil winnen… mag je hopen dat er een bestuurlijke Femke Bol opstaat die ons in de jaren 2026-2030 alsnog naar een koppositie weet te brengen.

Ik wens de nieuwe coalitie van de provincie Fryslân heel veel succes en een plezierige samenwerking de komende jaren. 

 

We staan met z’n allen voor belangrijke opgaven. Nu de energietransitie langzamer lijkt te gaan dan gehoopt, nu er meer vraag naar woningen is dan gedacht, nu het herstel van de natuur en biodiversiteit meer inzet vraagt, nu de landbouw behoefte heeft aan een stip op de horizon en nu voorzieningen in de periferie van ons land onder druk staan. 

 

Er staan in het programma heel veel mooie dingen en doelen. Nu samen aan de slag in het belang van de inwoners van onze provincie. 

 

N.b. Voor de zure reaguurders een paar bronnen bij bovenstaande opgaven:

 

Friesland loopt achter bij behalen energiedoelstelling

Woningbouw kan groei van huishoudens nauwelijks bijbenen

Stikstofgevoelige Friese natuur verkeert in zwaar weer

Jonge boeren moeten zich laten horen vanuit hun eigen visie. Want het beleid dat nu wordt gemaakt vormt de basis voor hún toekomst

Spiraal van verschraling voorzieningen

 

We hebben in Nederland en in Friesland een grote opgave als het gaat om het bieden van een dak boven het hoofd van onze inwoners. In de aanloop naar 2010 dachten “we” dat Nederland af was. Het toenmalige ministerie van VROM werd opgeheven. De markt moest de verdere realisatie van woningen bewerkstelligen.

Maar nu plukken we daar de wrange vruchten van. Er is een enorme achterstand in het creëren van voldoende passende woongelegenheid om aan onze volkshuisvestelijke opdracht (artikel 22 van de grondwet) te voldoen. We kennen allemaal wel iemand in onze omgeving die op een lange wachtlijst staat, die langer thuis woont dan je eigenlijk zou willen, waar veel mensen met extra vraag voor zorg en ondersteuning zoeken naar passende woongelegenheid etc.

Bij mijzelf blijft het beeld hangen van Johannes (is niet zijn echte naam). Hij is druk in het dorp, zit in een aantal besturen en hij werkt voor een lokaal bedrijf. Maar hij woont nog thuis. Hij is 30 jaar oud, maar woont nog bij heit en mem. Graag wil hij in het dorp blijven wonen en zich blijven inzetten voor de lokale samenleving. Maar het vinden van een passende betaalbare woning lukt al jaren niet.

Het voorbeeld van Johannes is er maar een van de vele. En natuurlijk kijkt hij naar mij als (lokale) bestuurder: “doe er wat aan!”. En dus zeggen wij ook overal dat we moeten gaan versnellen met het bouwen van nieuwe woningen. Naast heel veel andere nog te nemen hobbels is een daarvan ook de enorme hoeveelheid en complexiteit aan overleg in Friesland.

Veel overleg, weinig versnelling

Mijn stelling: met de overlegstructuur in Fryslân zijn we niet in staat om voor grote groepen inwoners het realiseren van woongelegenheid te versnellen. In bijgevoegde schema zie je hoe een gemeente als Heerenveen langs een wirwar van overlegtafels moet om alleen al reguliere (binnen het beleid passende) woningbouw voor elkaar te krijgen. Het realiseren van versnelling vraag ook lef, ondernemerschap en bestuurlijke slagkracht. Dat lukt niet via deze structuur.

Kortere lijntjes en visie

Het oplossen daarvan komt echter niet op de agenda. Want zoals Caspar van den Berg vanuit de RUG onlangs in zijn beschrijving van het bestuurlijk ecosysteem van Fryslân onlangs ook al beschreef houden we onszelf in Friesland wel wat gevangen in een paradoxale situatie: vanuit inhoud geredeneerd is een integrale strategische agenda noodzakelijk - en dit wordt ook door velen erkend - maar vanuit draagvlak geredeneerd is dit vermoedelijk niet haalbaar. Deze ándere Friese paradox vormt dan ook de grootste uitdaging ten aanzien van strategische visievorming. Door de geschetste status quo worden in de ogen van die onderzoekers kansen gemist en bestaat het gevaar dat de regio in de toekomst achter blijft bij andere regio’s.

En bij woningbouw staat dit achter blijven echt wel te gebeuren. Als we in Fryslân niet een slankere, besluitvaardige en ondernemende aanpak van de volkshuisvesting realiseren blijft Johannes voorlopig wel thuis wonen.

Yn ôfwaaid praat kinst net wenje!

 

Meer weten over het rapport van Caspar van den Berg? Klik hier!

Tegen beter weten in. Tegen beter weten in zit je dan toch weer klaar om te kijken en luisteren naar waar we met dit land naartoe gaan. Hoewel men mij niet op overmatige koningshuisgezindheid kan betrappen. Deed het beeld van onze voormalig vorstin wuivend achter het raam achter een haag van protesterende mensen mij zeer. Ze moet ook gezien hebben hoe de vorst, de regering, onze premier onvoldoende in staat zijn een verhaal neer te zetten dat ons verbindt. Hoe het land verdeeld is met hoon en spreekkoren als gevolg. 

 

Verandering

Veranderingen zijn altijd spannend. Je verruilt iets waar je aan gewend bent geraakt voor iets anders dat zich nog maar moet bewijzen. Maar het is aan de politiek en aan de leiders in ons land ons wel mee te nemen in die veranderingen. En hoe ze ons ook kunnen helpen om het land voor toekomstige generaties te behouden of verbeteren. Niet elke verandering is een crisis. Door het zo te presenteren dreigt de spanning rond de verandering verlammend en nog verder polariserend te werken.

 

Door te zeggen dat we het vooral samen moeten doen, dat we het in het verleden ook gedaan hebben en dat de overheid niet alles kan oplossen geeft je natuurlijk geen enkel perspectief. Waarom niet veel meer de veranderprocessen geschetst en daar juist houvast zoeken bij een stip op de horizon.

 

Crisis

Uit een cabaretvoorstelling onthield ik eens:”er is pas sprake van een ramp als het rampenplan niet werkt”. En dat zou ik nu dus wel een crisis willen noemen. Er is geen plan! De veranderingen (transities) waar we in zitten. Het zijn er vele tegelijk (energie, landbouw, woningbouw, zorg, sociaal, onderwijs). We kunnen dingen ook “gewoon” beter maken. Bestaande systemen ontrafelen en er betere voor terugbouwen. Maar als je blijft hangen in holle frasen ben ik bang dat straks de verbouwing eindigt in een troosteloze bouwval met in de schuur een pallet vol ongebruikte bouwmaterialen (u kent dat RTL4 programma wel). En bij de volgende Prinsjesdag een nog grotere groep demonstranten.

 

Waar is John Williams als je hem nodig hebt?

Dat moet Beatrix gedacht hebben. Daar achter dat raam terwijl ze het land uit elkaar zag vallen met nog geen begin van een plan richting een oplossing: “Help mijn zoon is Vorst!”.